او این روزها در گالري محسن نمايشگاهي از چيدمان و اجرا را با نام «از مردم استمداد مي‌كنم» به نمایش گذاشته است.

در این نمایشگاه او یک هزار و 724 قطعه عكس و آگهي را به تماشا گذاشته که مربوط به گمشدگان دهه ۴۰ خورشیدی است. ابر این آگهی ها را طي چند سال جمع‌آوري کرده است.

به نوشته روزنامه اعتماد در پرفورمنس اين نمايشگاه، صابر ابر و پانته‌آ پناهي‌ها در دو اتاق شيشه‌اي قرار گرفته‌اند كه شامل وسايل اوليه‌اي براي زندگي از جمله تختخواب، شير دستشويي، چند قابلمه و ماهيتابه، آينه، پنكه، دفترچه يادداشت و قلم مي‌شود و اين دو بازيگر نقش گمشده و گم‌كرده را بازي مي‌كنند.رويارويي اين دو با تماشاگران بداهه‌هاي تكرار نشدني خلق مي‌كند. در حين اين اجراي چند ساعته كه آغاز و پاياني ندارد تصاويري از آگهي‌هاي گمشدگان در دهه ۴۰ ديده و اسامي تعدادي از افراد گمشده خوانده مي‌شود.

این بازیگر درباره کارش به روزنامه اعتماد گفته:«خانم ٥٠ ساله‌اي را ديدم كه مي‌دانم از نسل من نيست و بيشتر از نسل آن اتفاقي است كه من ساختمش، مي‌آيد و دو ساعت و اندي كنار شيشه مي‌نشيند. اين ديگر به اين دليل نيست كه من آدمي هستم كه مرا مي‌شناسند بلكه به اين دليل است كه در جريان اين اتفاق قرار گرفته. بعد مي‌شنوم كه پسرش را گم كرده و حالا دارد با اين كار حال خودش را خوب مي‌كند.»

ابر ادامه می‌دهد: «يا آدمي را مي‌بينم كه اسمي را مي‌شنود و از بچه‌هاي گالري پيگير مي‌شود كه چطور مي‌شود فهميد اين اسم‌ها واقعي هستند و وقتي بهش مي‌گويند واقعي است مي‌گويد زن عموي من توي همين‌هاست و نمي‌دانستم گم‌شده. در اين چند روز كلي از بچه‌ها از آگهي‌هاي روي ديوار هم عكس مي‌گيرند و براي من مي‌فرستند و اين براي من خيلي مهم است. چون اينها چيزهاي معمولي زندگي است كه ما نمي‌دانيم چقدر بزرگ و مهيب است و اگر بهش تن بدهيم مي‌توانيم در آن غرق شويم. يعني اگر بدانيم آن آدم چرا رفت؟ چرا گم شد؟ چرا كسي آگهي روي ديوار زده و مژدگاني گذاشته؟»

او در پاسخ به این پرسش كه «ما در روزگاري زندگي مي‌كنيم كه پيدا كردن آدم‌ها و دم‌دستي بودن‌شان به دليل انواع مختلف رسانه‌هاي جمعي يكي از بارزترين ويژگي‌هاي آن است و شما سراغ گمشده‌ها رفتيد. نسبت اين گمشده‌ها با اكنون ما چيست؟ براي نسل ما اين گمشدگي كجاست؟ آيا نسل قديم را به حال مي‌آوريد يا نسل جوان را به گذشته مي‌بريد؟» گفته:«هردو! يادداشتي از دكتر رضاييان در كاتالوگ وجود دارد كه يادداشت عجيبي است. ايشان درباره ستاره‌هاي گمشده آن دهه حرف زده‌اند. يعني ما خيلي از آدم‌هاي مهمي كه آن دوران داشتيم را الان نداريم؛ آدم‌هايي مهم در حوزه‌هاي مختلف. چرا نداريم‌شان؟ به خاطر اينكه درست ديده نشدند، بهشان توجه نكرديم، بال و پر نداديم و حمايت نكرديم، بهشان محبت نشده است.»

ابر ادامه داده: «دكتر رضاييان يك نكته جذاب و جالبي را بيان كرده‌اند. اينكه تعدادي آدم مهم بودند كه در نسل امروز گم شدند. آدم‌هاي مهم و تاثيرگذار و من در دهه خودم آدم‌هاي خيلي كمتري مي‌بينم كه مي‌توانم در ٢٠ سال آينده ازشان ياد كنم. ولي مي‌توانم مثال‌هاي زيادي بزنم از آدم‌هاي بزرگ در ٣٠ سال قبل. اين ترسناك است. انگار دارند گم مي‌شوند، حذف مي‌شوند. دليلش هم ماييم. مردم. انگار مردم كشف‌شان نمي‌كنند. براي همين گم‌شده‌اند براي من لزوما به اين معنا نيست كه كسي رفته شايد اين نمايشگاه براي من يك نشانه است. مي‌خواهم به آدم‌ها يادآوري كنم حواس‌شان باشد. از عشق‌شان تا آدم‌هاي بزرگ در نسل خودشان. مبادا اينها بروند. مبادا گم بشوند. حذف بشوند. وقتي چيزي مهم است مي‌دانم كه گم شده است.»
خبر آنلاین