به محض رسیدن به فرودگاه بایستی تلفن همراه تان را تحویل دهید، هیچ شخصی با تلفن همراه دیده نمی شود. اما استفاده از لپ تاپ اشکالی ندارد،خبری از اینترنت نیست، تنها اینترانت وجود دارد. ویژگی شهرها، نبود ماشین است. همه پیاده مسیر را طی می کنند.

چندی پیش Artemy Lebedev، از فعالان طراحی وب، سفری به کره شمالی داشت. او عکس های بسیار جالبی در جریان سفرش به این کشور عجیب و غریب گرفته است؛ کشوری که حقیقتا از آن اطلاعات بسیار کمی در دسترس ذهن های کنجکاو است…

به محض رسیدن به فرودگاه بایستی تلفن همراه تان را تحویل دهید، هیچ سرویس رومینگی در دسترس نیست. هیچ شخصی با تلفن همراه دیده نمی شود. اما استفاده از لپ تاپ اشکالی ندارد، به نظر می رسد که کره شمالی ها از کارت هایی باخبر نیستند که توانایی تبدیل لپ تاپ به تلفن همراه را دارد.

خبری از اینترنت نیست، تنها اینترانت وجود دارد.

وقتی که به کره شمالی وارد می شوید به شما یک راهنما و یک راننده اختصاص می دهند و همیشه همراه تان هستند. شما نمی توانید خودتان هتل را ترک کنید. برنامه روزانه شامل ۲ تا ۳ بازدید تفریحی می شود. در هتل می توانید BBC، چندین شبکه از چین و همچنین شبکه NTV روسیه را مشاهده کنید

نفت تقریبا وجود ندارد بنابراین بیشتر کارها دستی انجام می شود.

در شهر روشنایی ها ساعت ۱۱ خاموش می شوند. شهر در شب ترسناک است. خبری از روشنایی در خیابان ها نیست.

در طول روز آسانسور برای ۱۵ دقیقه کار نمی کند.

تمام «پیونگ یانگ» به این شکل است. از راهنما درباره خانه های قدیمی پرسیدم، او گفت، پیرها دوست ندارند که به خانه های جدید بروند، زندگی در این خانه ها را می پسندند.

در ساحل کره شمالی، سیم خاردارهای برق دار شده وجود دارند تا از این طریق شهروندان کره شمالی فکر شنا کردن به سرشان نزند. و البته شما اجازه عکس گرفتن هم ندارید.

در حدود ۱۰ درصد از جمعیت در ارتش خدمت می کنند. عبور از سربازان غیرممکن است.

در نزدیکی مرز دو کره، جاده برای مقابله با هجوم دشمن آماده است. مکعب های بزرگ برای این است که با افتادن به جاده، تانک های دشمن را به تله بیاندازند.

تنها تبلیغات در کره شمالی، تبلیغاتی برای یک ماشین است (ساخته شده با همکاری کره جنوبی) که آن را تنها در پایتخت خواهید دید.

هر شهروند در کره شمالی، نشانی از «کیم ایل سونگ» بر سینه ی خود دارد؛ به جز کودکان و خدمتکاران که احتمالا این نشان به دلیل پوشیدن لباس کار مخفی شده است.

شما نمی توانید این نشان را خریداری کنید.

همانطور که گفته شد، شما نمی توانید آزادانه در کره شمالی حرکت کنید. همه جا ایست بازرسی وجود دارد. وقتی که ماشین از ایست بازرسی عبور می کند، راننده چراغ می زند. احتمالا به این معنا است که فردی خارجی در حال عبور است.

ترن ها از ۴ واگن ساخته شده اند. درب ها با دست باز شده و خودکار بسته می شوند.

ویژگی شهرها، نبود ماشین است. همه پیاده مسیر را طی می کنند، گاهی اوقات از تراموا و اتوبوس ها استفاده می کنند. دوچرخه نایاب و گران قیمت است.

کره ای ها عادت دارند در هنگام راه رفتن، دست هایشان را در پشت محکم کنند. به ندرت مردان لباس های روشن می پوشند.

● اما برخی از قوانین عجیب:

▪ سکونت مادام العمر در یک محل مگر با اجازه حکومتی!

با وجود اینکه طبیعت کره شمالی بسیار زیبا و دل انگیز است و تنوع آب و هوایی شگفت انگیزی دارد اما مردم این کشور در هر نقطه از این سرزمین که روزگار می گذرانند باید تا آخر عمر همان جا بمانند و حق خروج از منطقه محل سکونت خود را ندارند و اگر زمانی هوای سفر به سرشان بزند یا بخواهند برای کاری از روستا یا شهر خود خارج شوند، حتما باید اجازه حکومتی داشته باشند، در غیر این صورت قانون را شکسته اند و مجازات خواهند شد.

▪ بیدار شدن رأس ساعت شش با صدای شیپور!

قوانین حاکم بر کره شمالی تمامی جوانب زندگی مردم را تحت کنترل قرارداده و بر تمامی بخش های زندگی شان به نوعی تاثیر گذاشته است. تقریبا ۵۰ سال است که مردم کره شمالی صبح ها با نواختن صدای شیپوری که راس ساعت شش به صدا درمی آید و از طریق بلندگو در تمام مناطق پخش می شود از خواب بیدار می شوند.

▪ برنامه های اجباری قبل از آغاز فعالیت های روزانه!

آنها موظف هستند پیش از شروع کار روزانه، در مقابل مجسمه کیم ایل جونگ و پدر او ادای احترام کرده و سر تعظیم فرود آورند. همه مردم کره شمالی موظف هستند با لباس های رسمی خاص از منزل خارج شوند یا علامت مخصوصی روی لباس داشته باشند تا وزارت اطلاعات و امنیت این کشور از اینکه چه افرادی در حال عبور و مرور هستند، آگاهی کامل داشته باشد؛ البته کار به همین جا ختم نمی شود و آنها باید پس از رسیدن به محل کار ده دقیقه ای را هم باید وقت بگذارند و به سخنرانی های مافوق خود گوش دهند و پس از آن پنج دقیقه علیه دشمنانشان شعار بدهند. پس از انجام تمامی این کارها تازه نوبت آغاز فعالیت روزانه می شود و آنها می توانند کار خود را شروع کنند.

▪ خدمت سربازی؛ ده سال!

در پیونگ یانگ، پایتخت کره شمالی، هر دو ساعت یک بار از بلندگوهایی که صدای بسیار قوی ای دارند در گوشه گوشه شهر مارش نظامی پخش می شود تا قدرت ژنرال های این کشور به رخ همه کشیده شود. آنها بنا بر عادتی دیرینه کیم جونگ ایل، رهبر کشور خود را ژنرال صدا می زنند؛ البته دادن چنین لقبی به او چندان هم بیراه نیست چراکه خدمت سربازی اجباری در این کشور گاهی به ده سال هم می رسد.

▪ عدم حق استفاده از خودرو برای رفتن به محل کار!

مردم این کشور برای رفتن به محل کار خود حق استفاده از خودرو را ندارند و معمولا با دوچرخه رفت و آمد می کنند. استفاده از خودرو تنها مختص به بالا رتبه های نظامی این کشور است.

▪ هیچ خانواده ای حق خواب دیدن ندارد!

پس از پایان کار و فعالیت روزانه، شب ها ساعت نه در سراسر کره شمالی خاموشی زده می شود و به این ترتیب مردم خود را برای یک روز کاری دیگر آماده می کنند. نکته عجیب دیگر این است که در کره شمالی هیچ خانواده ای حق خواب دیدن ندارد و اگر پدر و مادری صبح از خواب بیدار بشوند و خوابی را که شب قبل دیده اند تعریف کنند، فرزند آنها موظف است تا علاوه بر خوابی که والدینش دیده اند خواب خود را هم به نماینده وزارت اطلاعات و امنیت کشور که در کلاس شان حضور دارد، گزارش دهد.

▪ عدم استقلال رسانه ها!

در کره شمالی هیچ رسانه خصوصی دیده نمی شود و ۱۲ روزنامه و ۲۰ نشریه موجود در این کشور کاملا تحت نظر دولت هستند و بی آنکه خبرنگاری وظیفه تهیه گزارش ها را برعهده داشته باشد، مطالب آنها را خبرهایی تشکیل می دهد که هر روز از وزارت اطلاعات و امنیت دریافت و دقیقا همان اطلاعات بدون کوچک ترین تغییری منتشر می شود؛ در تمام رسانه های کره شمالی، انتشار هرگونه خبر ناخوشایند در مورد کره شمالی در همه زمینه ها از سیاسی و اجتماعی گرفته تا اقتصادی و فرهنگی به شدت ممنوع است.

▪ باوجود قحطی و گرسنگی، عدم پذیرش کمک های غذایی دیگر کشورها!

با توجه به اینکه دولت مسؤول آذوقه رسانی و تهیه مواد لازم به صورت کوپنی در کره شمالی است، درآمد ماهانه مردم بسیار ناچیز است؛ در بیشتر موارد هم نه کمک های دولت و نه درآمد مردم کفاف مایحتاج و نیازهای اولیه آنها را نمی دهد و فقر و قحطی بر بسیاری از خانواده های این کشور حاکم شده و سالانه چندین هزار نفر از آنها به دلیل گرسنگی جان می دهند.

دولت کره شمالی با وجود نیازهای شدیدی که به کمک های غذایی دیگر کشورها دارد اما به خاطر اینکه معتقد است این غذاها روی طرز فکر مردم اثرات سوء دارد و برای اینکه از آلودگی فرهنگی که نتیجه مصرف این غذاهاست در امان بماند، از پذیرفتن آن سر باز می زند. شدت قحطی و گرسنگی در این کشور به حدی است که سازمان تغذیه جهانی وابسته به سازمان ملل در این باره به شدت هشدار داده است.

▪ ممنوعیت ورود هرگونه خبرنگار و عکاس به کره شمالی!

مسؤولان این کشور نه تنها از پذیرفتن هرگونه کمک امتناع می کنند بلکه ورود هرگونه خبرنگار و عکاس را هم به کره شمالی ممنوع کرده اند؛ البته نه تنها ورود اصحاب رسانه به این کشور ممنوع است

▪ مرگ و تیرباران سرنوشت شهروندان تماس گیرنده با تلفن به خارج!

خروج شهروندان کره ای هم از کشورشان به شدت کنترل می شود و اگر شخصی بخواهد به دنیای بیرون از کره قدم بگذارد به عنوان عامل دشمن دستگیر می شود؛ این قانون آنقدر سختگیرانه در این کشور به اجرا درمی آید که اگر فردی حتی از طریق تلفن با خارج از کشور تماس برقرار کند، ممکن است سرنوشتی جز مرگ و تیرباران در انتظارش نباشد؛ به عنوان مثال در ماه مارس امسال یک شهروند کره شمالی که در یکی از شرکت های نظامی کره شمالی مشغول به کار بود با تلفن همراه خود با یکی از دوستانش که در سال ۲۰۰۱ به سئول پایتخت کره جنوبی گریخته بود، تماس گرفت و در مورد قیمت برنج و شرایط زندگی در کره شمالی با او صحبت کرد؛ این کار او از طرف دولت تخطی از قوانین تلقی شد و در نتیجه حکمی جز اعدام برای او صادر نشد. این درحالی است که مدتی بعد خبرگزاری یون هاپ، مرگ فرد خاطی به نام جونگ را تایید کرد و گفت این شهروند اولین فرد در کره شمالی است که به دلیل تماس با خارج از کشور اعدام شده، اما جزئیات بیشتری از این ماجرا منتشر نکرد.

در کره شمالی فقط یک شرکت مخابراتی تلفن همراه که منطقه پایتخت، پیونگ یانگ، را پوشش می دهد مشغول به فعالیت است. مشترکان این شرکت مخابراتی حق استفاده از خدمات این شرکت برای تماس با خارج را ندارند. در نتیجه بسیاری از شهروندان کره شمالی برای تماس با بستگان و اقوام خود که در خارج از این کشور زندگی می کنند از تلفن های همراهی که به طور غیرقانونی از چین به کره شمالی وارد شده اند، استفاده می کنند.

▪ شرط ازدواج؛ رضایت وزارت اطلاعات آری، رضایت خانواده خیر!

اگر پسر و دختری در کره شمالی قصد ازدواج با یکدیگر را داشته باشند، رضایت خانواده آنها هیچ نقشی در این ازدواج ندارد بلکه این وزارت اطلاعات و امنیت این کشور است که صلاحیت ازدواج این دو نفر را صادر می کند. به این ترتیب که هم پسر و هم دختر باید یک گزارش کامل از نحوه آشنایی، میزان علاقه، علت آشنایی و … را به وزارت امنیت ارائه بدهند. پس از این مرحله و بررسی های لازم و شناسایی تمامی اقوام دختر و پسر برای آنها قرار مصاحبه صادر می شود و پس از حضور دختر و پسر و پاسخ دادن به سوال های خاص اگر مورد مشکوکی دیده نشود، اجازه ازدواج آنها صادر می شود.

با تمام این تفاسیر مردم کره شمالی از زندگی خود ناراضی نیستند و معتقدند خوشبخت ترین انسان های روی زمین هستند.