در فاصله روزهای 25 تا 27 شهریور سال 1361 در اردوگاه های فلسطینی صبرا و شتیلا در جنوب بیروت جنایاتی در جریان بود که هنوز بعد از گذشت سالها ابعاد آن به طور کامل روشن نشده است .

به گزارش سرویس بین الملل بی باک، در این جنایات تکان دهنده صهیونیستها و مزدوران آنها در لبنان به فرماندهی «آریل شارون » هزاران نفر از کودک و زن و پیر و جوان آواره فلسطینی را به خاک و خون کشیدند که برخی آمارها، تلفات این فاجعه را تا 6 هزار نفر ذکر کرده اند .

این جنایت خوفناک در حالی صورت گرفت که بر اساس یک توطئه برنامه ریزی شده هیچ منبع خبری مستقل در منطقه حضور نداشت و همین امر باعث شده است تا ابعاد این جنایت تاکنون همچنان در ابهام بماند . این درحالی است که روزنامه «یدیعوت آحارونوت » به عنوان معدود منبع گزارش خبری در 25 آذرماه 1361، فقط به کشته شدن 470 نفر در این حادثه اعتراف کرد .


حال بعد از 29 سال از آن جنایت هولناک، روزنامه لبناني السفير فاش کرد که 21 تن از صدها قرباني فاجعه صبرا و شاتيلا در تاريخ 16 سپتامبر 1982 ايراني بوده اند.

جمعه گذشته بيست و نهمين سالگرد كشتار صبرا و شتيلا بود كه در آن صدها تن از آوارگان ساكن اردوگاه هاي صبرا و شتيلا به دست شبه نظاميان مسيحي تحت حمايت ارتش رژيم صهيونيستي به خاك و خون كشيده شدند.


روزنامه السفير منبع اين خبر را گزارش رسمي قاضي دادگاه نظامي وقت اسعد جرمانوس اعلام کرد که اين گزارش هيچ گاه منتشر نشده بود و بر اساس اين گزارش شمار زيادي از کشته هاي اين فاجعه غيرفلسطيني بوده اند که 21 تن از آنان ايراني بوده اند.

دادگاه نظامي لبنان در آن زمان زير نظر رييس جمهور که از مسيحيان ماروني بود و امين جميل نام داشت ، فعاليت مي کرد.

از تعداد كشته شدگان اين فاجعه آمار دقيقي در دسترس نيست چرا كه به گفته بازماندگان فاجعه به غير از گور دسته جمعي كه در محل كشتار در منطقه الغبيري بيروت جنوبي براي قربانيان حفر شده ، تعداد زيادي در اماكن ديگر مانند "ملعب الرياضي" مدفون شده‌اند.


السفير از نام و محل دفن شهداي ايراني اين فاجعه هيچ اطلاعاتي منتشر نکرد.

گفتنی است، اردوگاههای صبرا و شتیلا که در جنوب بیروت واقع است فلسطینیهایی را در بر می گرفت که از همان آغاز اشغال فلسطین یعنی سال 1327 در این اردوگاه پناه گرفته بودند و بیشتر، از ساکنان منطقه «الجلیل » در شمال فلسطین اشغالی می باشند .

ارتش اسرائیل به فرماندهی شخص «آریل شارون » که پس از این جنایت به قصاب صبرا و شتیلا موسوم شد، سه ماه پیش از این حادثه یعنی در خردادماه 1361 پس از عبور از مرز لبنان تا مرکز بیروت پیشروی کرد و این شهر به طور کامل زیر چکمه نظامیان صهیونیست قرار گرفت .

در پی این یورش وحشیانه، رژیم صهیونیستی معاهده به اصطلاح صلحی را بر مسئولان لبنانی که در آن زمان درگیر جنگهای داخلی بودند، تحمیل کرد و سران صهیونیست و شخص شارون در توجیهی مزورانه، هدف از اشغال بیروت را خارج ساختن گروههای فلسطینی از این کشور به عنوان منبع «تشنج » خواندند! شارون از دلایل دیگر این تهاجم، از بین بردن ساختار سازمان آزادیبخش فلسطین در لبنان را ذکر کرد و مدعی شد با این کار دولت لبنان از قدرتی برخوردار خواهد شد که بتوان با آن به عنوان طرف مورد گفتگو به بحث پرداخت .

در پی این تحولات و به موازات آن با فشارهای آمریکا و سازمان ملل، یاسر عرفات رئیس ساف مجبور شد به تونس برود . او رفت ولی برخلاف وعده های صهیونیستها، محاصره نظامی بیروت همچنان ادامه یافت .

صهیونیستها با تقویت گروه طرفدار خود در لبنان، بشیر جمیل را به ریاست جمهوری رساندند ولی عمر حکومت وی بیش از سه هفته دوام نیافت و در جریان انفجار بمب به همراه 18 نفر ازاعضای حزب کتائب کشته شد .

این حوادث و حضور هزاران نظامی صهیونیست در بیروت، صهیونیستها و شخص شارون را وسوسه کرد تا با استفاده از فرصت، به انتقام خونینی از فلسطینیها دست بزند . در این راستا، نظامیان صهیونیست به همراه شبه نظامیان لبنانی مورد حمایت اسرائیل موسوم به «نیروهای لبنانی » ، عصر روز 25 شهریور به دو اردوگاه صبرا و شتیلا یورش بردند و هر آنکس را که در مقابل خود می دیدند به رگبار بستند.

 
فاجعه صبرا و شتیلا اولین و آخرین جنایت صهیونیستها نبوده است ولی بدون تردید یکی از خونبارترین جنایات است که پرده از چهره کریه و ماهیت پلید صهیونیستها برداشت و جهانیان را با ددمنشیها و سبعیت این رژیم و حامیان آن بیشتر آشنا کرد .

ابعاد این جنایت تا به آن حد تکان دهنده بوده است که غربیها که در حمایت از رژیم غاصب صهیونیستی از هیچ اقدامی فروگذار نکرده اند، مجبور شدند صدای اعتراض خود را بلند کنند و حتی پرونده آریل شارون به عنوان قاتل هزاران کودک و بزرگ فلسطینی در صبرا و شتیلا در دادگاهی در بلژیک در جریان افتاد.