به گفته خودش بیش از یك دهه است كه در برنامه‌های ماه مبارك رمضان حضور دارد و به نوعی پای ثابت این‌گونه برنامه‌ها به حساب می‌آید. با محمود شهریاری....
بزرگ‌ترین آرزویم سلامتی مردم است
محمود شهریاری از مجریان خوش‌خنده تلویزیونی است كه برنامه پربیننده «وقتمون كمه» را همراه كاظم احمدزاده، به عهده دارد و در ماه رمضان هم دوباره به ضیافت خانه روزه‌داران آمده است. به گفته خودش بیش از یك دهه است كه در برنامه‌های ماه مبارك رمضان حضور دارد و به نوعی پای ثابت این‌گونه برنامه‌ها به حساب می‌آید. با محمود شهریاری در روزنامه جام‌جم از حضور دوباره‌اش در برنامه‌های رمضانی و همچنین برنامه وقتمون كمه گفت‌وگو کرده‌ایم که پیش‌رو دارید.
تاکنون در چند ماه رمضان برنامه داشته‌اید؟
به این مساله فكر نكرده‌ام. شاید بیش از یك دهه حضور داشته‌ام یكی از همشهری‌های ما به ژاندارمری رفته بود. زمانی كه از او می‌پرسند چند تا بچه داری در جواب آنها می‌گوید 8 تا. هنگامی كه به منزل می‌رود و این موضوع را به همسرش می‌گوید كه در جواب آنها گفتم 8 تا و بعد از شمارشم دیدم درست گفته‌ام. (می‌خندد) حالا این قضیه من است. می‌گویم 10 تا و فكر كنم زمانی كه شمارش كنم، درست حدس زده باشم.
کارهای مناسبتی شما در ماه رمضان بیشتر شاد است. چگونه به این ویژگی رسیدید؟
از این‌كه چنین مطلبی را از زبان شما به عنوان یك خبرنگار جوان می‌شنوم، احساس خرسندی دارم، چراكه اگر به تاریخچه جشن رمضان در صداوسیما در سال‌های خیلی قبل اشاره كنیم، می‌بینیم برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی (آن زمان بیشتر از یك شبكه رادیویی و 2 شبكه تلویزیونی وجود نداشت) در ماه مبارك رمضان جدی، رسمی و موسیقی‌های به‌ كار برده ‌شده بسیار سنگین بود. به یاد دارم آن زمان آقای محمد هاشمی (رئیس سازمان آن زمان) وقتی با حضرت امام دیداری داشتند، امام خطاب به ایشان گفتند: «در ماه مبارك رمضان چه اتفاقی رخ می‌دهد كه فضایی كاملا خشك و رسمی از ابتدای ماه رمضان تا زمان شب‌های احیا و ضربت خوردن حضرت امیرالمومنین در برنامه‌هایتان حاكم می‌شود؟ دلیلی ندارد برنامه‌ها بدون انعطاف برگزار شود.» و به نظرم این مساله باعث شد تا تفكر در سازمان صدا و سیما عوض شود و فرهنگ برنامه‌سازی تغییر كند و شاهدیم كه چقدر فضا عوض شده كه الان شما می‌گویید باید در برنامه‌ها المانی از فرح و شادی دیده شود و خوشبختانه این فضا آنقدر در رسانه ما جا افتاده كه عنوان جشن رمضان برای برنامه این ماه انتخاب شده است.
از طرفی هم نیمه دوم ماه مبارك رمضان مصادف با میلاد امام حسن مجتبی(ع) است. در واقع به ضیافتی بزرگ دعوت می‌شویم و دلیلی ندارد در این مهمانی خشك و رسمی باشیم، زیرا وقتی شما به یك مهمانی دعوت می‌شوید بسیار منعطف هستید و از این بابت بسیار خوشحالم كه جشن رمضان در سال‌های خودش این پویایی را هر سال داشته و با اقبال مردم روبه‌رو شده است.
از اجرای كدام برنامه‌تان ناراضی هستید و اجرایتان از خودتان دور بوده است؟
هر تهیه‌كننده‌ای سلیقه خودش را دارد. گاهی برنامه‌، خوب و روان پیش می‌رود و تمام بخش‌ها با یكدیگر همخوانی و هماهنگی دارند و گاهی نیز همخوانی در این قسمت‌ها بسیار كمرنگ است. من از برنامه سال گذشته انتقاد دارم، چرا كه قسمت‌های مختلف برنامه با یكدیگر هماهنگی نداشتند و مرتبط به هم نبودند؛ مثلا پس از پخش گزارشی بدون این‌كه به استودیو برگردیم و مجریان در آن خصوص حرفی بزنند یا ذهن‌ها را از هرگونه مطلبی روشن كنند، متاسفانه یكدفعه گزارش تصویری غیرمرتبط با موضوع قبلی پخش می‌شد و این مساله ناخودآگاه باعث حذف مجری می‌شد. اما امسال بهتر است.
قاعدتا در كنار طنزی كه ارائه می‌كنید در ماه رمضان مسائل معنوی را نیز باید در نظر بگیرید.
سعی كرده‌ام از این شاخه به آن شاخه نپرم. همیشه در ژانر اجتماعی اجرا داشته‌ام و هیچ‌گاه وارد فضا و ژانرهای دیگری چون ورزش، اقتصاد، سیاسی و... نشده‌ام، چراكه فضای اجتماعی را می‌شناسم و با روحیات مردم آشنایی كامل دارم، بنابراین در برنامه‌هایم حرف‌هایی از دل مردم می‌زنم. در واقع معتقدم رسانه‌ای موفق عمل می‌كند كه مردم حرف خودشان را در آن بشنوند و تصویرشان را در آن شاهد باشند. اگر مجری ـ چه در تلویزیون و چه در رادیو ـ سعی نكند حرف مردم را انتقال دهد، مجری موفقی نبوده و مردم او را نمی‌پذیرند. باید روز به روز بتوانیم همراه با مردم باشیم، حرف‌های آنها را انتقال بدهیم و مطابق روحیات آنها برنامه اجرا كنیم. اگر از شما بپرسم از كدامیك از مهمانی‌های فامیلی لذت بیشتری می‌برید، مسلما مهمانی‌ای را نام می‌برید كه در آن مطلبی انتقال داده شود و نكته‌ای را دریافت كرده باشید.
اگر برنامه‌ای فقط شوخی باشد گیرا نخواهد بود، اما اگر در برنامه مسیر یا استراتژی تعیین كنید و بدانید مبدا و مقصد چیست با كمی چاشنی طنز می‌توانید به هدف‌تان برسید. ما در برنامه‌ها سعی داریم همیشه شوخی‌ها و لطیفه‌ها مطابق هدف برنامه باشد و از موضوع جدا نباشد، چرا كه در هر كدام نكته‌ای گفته می‌شود و مردم آن نكته را می‌پسندند و همیشه تلاش كردم از هرگونه لودگی به دور باشم و شوخی‌هایم شوخی صرف نباشد. خوشبختانه در برنامه به هیچ‌كدام از قومیت‌های شریف ایرانی یا لهجه‌های زیبای آنها اهانت نكرده‌ام و در اجرا با آتش‌افروز و چه زمانی كه با احمدزاده بودم، سعی كرده‌ام شوخی‌ها با همدیگر و در مورد یكدیگر باشد تا مردم نرنجند.
از اجرای مشترکتان بگویید و فرصت‌ها و دشواری‌های این نوع اجرا؟
در برنامه‌ای با آقای داوود رشیدی و داریوش ارجمند حضور داشتم. جناب آقای رشیدی خطاب به من گفت تو و آقای احمد‌زاده مانند لورل و هاردی می‌مانید‌ یعنی این كه در سینما و تلویزیون جهان جدی و طنز، چاقی و لاغری و ... كنتراستی دارند كه مردم این تضاد را می‌پسندند.
آتش‌افروز انسانی محجوب و باحیاست یا احمدزاده آدمی مومن و مذهبی است و حضور من (كه طنز ایجاد می‌كنم)‌ در كنار این دو تضاد ایجاد می‌كند و گویا این تضاد برای مخاطب دلنشین است.
از اجرایتان دربرنامه «وقتمون كمه» بگویید؟
برنامه وقتمون كمه، برنامه‌ای كاملا اجتماعی است و بخش‌های مختلفی دارد. در بعضی بخش‌ها با علائم راهنمایی و رانندگی (كه توسط احمدزاده با هدف خاصی برداشت شده) به زندگی خصوصی افراد وارد می‌شویم. مثلا در كنار علامت عبور ممنوع احمدزاده در پلاتویی می‌گوید كه ما حق دخالت را در زندگی فرزندان و... نداریم، چراكه دخالت تنش‌هایی ایجاد می‌كند، روابط را تحت‌ تاثیر قرار می‌دهد و.... در واقع می‌توان گفت این علامت‌ها به نوبه خود نمادسازی می‌شود، زیرا هر زمانی كه این علامت را می‌بینیم می‌دانیم در زندگی شخصی ما كاربرد دارد یا در برنامه ماقبل و آخر جسدی كفن‌‌شده در برنامه آوردیم و خواستیم موضوع غیبت را بازگو كنیم. همه ما بارها و بارها آیه شریف قرآن را كه می‌گوید غیبت كردن مثل این است كه شما گوشت برادر مرده خود را می‌خورید، شنیده‌ایم. فكر می‌كنید زمانی كه دو مجری بالای سر جسد نشسته‌اند و به یكدیگر می‌گویند گوشت مرده بخور، تاثیر بسزایی در ذهن نمی‌گذارد؟ در واقع با این بخش می‌خواهیم بیان كنیم شما با غیبت و تهمت براحتی می‌توانید روابط اجتماعی، زندگی و... را مخدوش و ویران كنید. با وقتمون كمه سعی داشتیم در قالب طنز مشكلات را بیان كنیم یا حتی بخش‌هایی را نیز به مشاغل اختصاص دادیم. اگر خاطرتان باشد مهمان خانمی داشتیم كه راننده تاكسی بود. در این بخش سعی کردیم درخصوص مشكلات او صحبت كنیم. این‌كه به ظاهر می‌گویند بیكاری برطرف شده آیا واقعا اینچنین است؟ در صورتی كه راننده اتوبوس لیسانس زبان ایتالیایی دارد. درواقع می‌خواهیم بدانیم بیكاری رفع شده یا این‌كه به بیكاری پنهان تبدیل شده است. در واقع وظیفه رسانه مطرح كردن انتقادهاست تا جامعه اصلاح شود.
حوزه طنز چقدر می‌تواند به آموزش کمک كند و مخاطب‌پسند باشد؟
طنز بسیار تاثیرگذار است. نیچه می‌گوید: «ناراحتی‌ها به دنبال ما می‌آیند، ما باید به دنبال شادی بگردیم.» طنز می‌تواند مسائل را راحت بیان كند و آگاهی‌دهنده باشد. من مدعی آموزش در قالب طنز نیستم، ولی مدعی آگاهی دادن به افراد جامعه در قالب طنز هستم. طی این سال‌ها در شبكه‌های مختلف تلویزیونی سریال و برنامه‌هایی پخش شد كه هنوز تكیه‌كلام‌هایشان میان جوان‌ها رواج دارد و به نوبه خود مسائل و گره‌هایی از جامعه باز كرده است. مثلا مهران مدیری در سریال تلویزیونی‌اش اصطلاح پاچه‌خوار را عنوان كرد. این‌كه چاپلوسی و بادمجان دور قاب چیدن تا چه اندازه می‌تواند ضربه بزند، مساله بسیار مهمی است. در بسیاری از جاها مشاهده می‌كنیم وقتی شخص تعریف بیخودی می‌كند به او می‌گویند پاچه‌خواری نكن. به نظرم این طنز كارش را خوب ارائه كرده، چرا كه در جامعه طنز واقعا آگاهی‌دهنده است. حالا اگر این طنز در اشكال مختلف به صورت لطیفه درآید بسیار عالی می‌شود. بنابراین ما سعی كردیم لطیفه، ترانه، ضرب‌المثل به گونه‌ای ادا شود كه پیام مناسبی را به مخاطب ارائه دهد.
به نظر شما آیا جامعه مخاطب این نوع طنز را می‌پذیرد؟
این به روحیات مسوولان مربوط می‌شود. وظیفه رسانه ملی این است كه آنقدر مسائل را روی آنتن ببرد تا آنها مجبور شوند عكس‌العمل نشان دهند و در اصلاحش قدم بردارند و این كار را رسانه ملی بارها و بارها انجام داده و در این زمینه با موفقیت هم روبه‌رو بوده است. باید خودمان مشكلات را گوشزد كنیم و نگذاریم كشورهای دیگر از طریق شبكه‌ها و روزنامه‌ها در این مسائل دخالتی داشته باشند.
در خاتمه چه دعایی برای مخاطبانتان دارید؟
بهترین دعا می‌تواند آرزوی سلامتی باشد، چون معتقدم بزرگ‌ترین ثروت برای هر انسانی سلامت اوست. چراكه اگر نقصی در هر یك از اعضای بدن پدید آید، نمی‌توان آن را حتی با میلیاردها پول رفع کرد. بنابراین در این ماه مبارك همواره برای مردم شریف و نجیب ایران دعای سلامتی می‌كنم.