فارس: سيئم سوئيد يك پليس زن فرانسوي است كه بعلت تبعيض‌هايي كه در پليس فرانسه ديد اقدام به انتشار كتابي با نام «پرده پوشي در پليس [فرانسه]» نمود. اگرچه سوئيد از پدر و مادر تونسي متولد شده ولي فرانسه را بعنوان كشوري كه در آن متولد شده دوست دارد و به همين دليل بوده كه به گفته خودش نتوانسته از اين تبعيض‌هاي ناروا كه او را بشدت آزار داده به راحتي بگذرد ولو اينكه اين كار به از دست دادن شغل و يا خطرات ديگري برايش منجر شود.

سوئيد در مقدمه كتابش آورده است: «اين كتاب يك هجونامه نيست، بلكه مطالب آن به زندگي داخلي دستگاه پليس مربوط مي شود. تمام آنچه در اين كتاب نقل شده بر پايه شهادت شهود، اسناد، صورت جلسات، گزارش هاي رسمي، و گزارش ها و يادداشت هاي حين خدمت تنظيم گرديده است. ممكن است با انتشار اين كتاب، من شغلم را از دست بدهم ولي اگر حقيقت به اين بها به دست آيد، پشيمان نخواهم بود.»
به دليل اهميت اين موضوع و دست اول بودن مطالب آن اقدام به ترجمه متن كامل اين كتاب نموده كه قسمت بيستم آن تقديم خوانندگان محترم مي گردد:

*حق نداريد مرا اخراج كنيد

شرح ماجرا از زبان خود متهم در يكي از جلسات بازجوئي روز 10 سپتامبر 2009 كه در صورتمجلس جداگانه اي درج شده به شرح ذيل است: "خانمي كه خود را مأمور پليس مرزي معرفي كرد با تلفن همراه من تماس گرفت. اين خانم چهار مرتبه به من زنگ زد و از من خواست تا به فرودگاه مراجعه كنم و دخترم را همراه خود ببرم. او بر اين موضوع اصرار داشت زيرا بچه نمي توانست در دفتر پليس تنها بماند... من حدود ساعت 22 به فرودگاه اورلي رسيدم. ابتدا خود را به قسمت پذيرش معرفي كردم و فرزندم را در آنجا ديدم كه به سمت من آمد. از من تقاضاي ارائي مدرك شناسائي كردند و من هم گذرنامه ام را ارائه نمودم.
تصريح كردم كه مجوز اقامت ندارم اما تحت نظارت قضائي هستم كه خانم كيامانگا نيز عيناً همين مطلب را به آنها گفته بود. من موظفم ماهي يكبار دفتر كميسر پليس محلي را امضا كنم.
برايشان توضيح دادم كه با توجه به اين نظارت قضائي، نمي توانند مرا مشمول اخراج از مرز قرار دهند و بزودي حكم قضائي جهت صدور مجوز اقامت من صادر خواهد شد. مأمور پليس از دست من عصباني شد و به من گفت كه بايد قرار نظارت قضائي را هميشه همراهم داشته باشم، حتي اگر براي خريدن نان از منزل خارج مي شوم. او صدايش را براي من بالا برد. واقعاً خشمگين به نظر مي رسيد. متوجه شدم كه بي جهت عصبانيت به خرج مي دهد و اصلاً به توضيحات من گوش نكرده است، بنابراين من هم عصباني شدم و به او گفتم: مي خوام خودمو بكشم... اصلاً منظورتونو نمي فهمم... از جون من چي مي خواين؟... علت عصبانيتم اين بود كه براي بردن بچه به فرودگاه مراجعه كرده بودم اما در عوض خودم را در معرض بازداشت مي ديدم.
چهار پنج نفري بر سر من ريخته بودند تا مرا مهار كنند. بالاخره تسليم شدم. درست است: من فرياد زدم و خواستار رعايت حقوق بشر از سوي آنها شدم. مأموران بازوي راست مرا مجروح كردند و به دستانم دستبند زدند... آنها از من سؤال كردند آيا فردي را كه خود را امپيايا سودري معرفي مي كند مي شناسم كه جواب دادم خير. "

*شبكه خانوادگي قاچاق انسان

همكاران من تصور مي كنند يك شبكه قاچاق انساني را كشف و متلاشي كرده اند. البته يك شبكه جمع و جور خانوادگي و بدون شاخه و شعبه؛ هرچند كه به هرحال براي خودش يك شبكه محسوب مي شود. يك جور كسب و كار خانوادگي. چند نفر گدا گشنه كه سعي مي كنند با كلاهبرداري از چند نفر بدبخت تر از خودشان پولي به جيب بزنند.
آنتوانت و متيو هر دو در سلول هاي جداگانه تحت بازداشت قرار مي گيرند و سراپاي وجودشان نگران حال دختر كوچكشان است. مأموران بچه را چكار كرده اند؟ او را در دفتر پليس نگه مي دارند؟ آيا به او چيزي براي خوردن و نوشيدن داده اند؟ رويش پتو كشيده اند؟ عروسكش را بغل كرده است؟
دختر كوچولوي آنها كه متولد 6 مي 2005 در ايوري سور سن است در تاريخ 10 سپتامبر 2009، ساعت 12 و بيست دقيقي نيمه شب به مهدكودك سوسي آن بري سپرده مي شود.

*همكارانم زن مظنون را عريان كرده و سپس با تلفن هايشان از آن فيلم برداري كردند

و از اين لحظه به بعد است كه همه چيز به هم مي ريزد. گزيدي صورتم جلسه شماره 8/0028510/2009 امضا شده توسط آنتوانت كيامانگا: "من مشخصات شوهرم را به آنها دادم. وقتي او به فرودگاه رسيد، او هم تحت بازداشت پليس قرار گرفت. مأموران با او نيز مثل من رفتار خشني داشتند. من از شدت بدرفتاري آنها مي خواستم با لباسهايم خودم را خفه كنم.
مأموران براي آنكه جلوي اين كار مرا بگيرند لباس هايم را از من گرفتند. اين كار آنها مرا دچار شوك كرد زيرا كاملاً برهنه مانده بودم و همي پليس ها براي تماشاي من به سلول مي آمدند. يكي از مأموران حتي در حالت برهنگي كامل از من فيلم برداري كرد. "
اين خانم سياه پوست در سلول خود تنهاست. تنها و برهنه! مأموران پليس از او در حالت برهنه فيلم مي گيرند و مي خندند. موضوع مناسبي براي شوخي و خنده پيدا كرده اند. از آن خنده هاي قهقهه وار كه از افراد منحرف سر مي زند.
كثافت ها! عوضي هاي گناهكار، بايد تقاص اين ظلمتان را پس بدهيد.


*هيچ كس به مأمور پليس تذكر نمي دهد كه عملش حيواني است

آنتوانت سعي مي كوند تا جائي كه مي تواند بدن خود را با دست بپوشاند و به اين منظور در گوشه از سلول خود را جمع مي كند و دست هايش را به دور زانو حلقه مي كند. يكي از مأموران زن با تلفن همراهش از او فيلم مي گيرد. چرا ناراحتي؟ بقيه هم به تماشاي مأموري ايستاده اند كه با تلفن همراه مشغول فيلم گرفتن از اين زن سياه پوست برهنه است. با ديدن اين صحنه آنها نيز به اين نتيجه مي رسند كه بد فكري نيست. بهرحال، هيچ يك از آنان به مأمور زن تذكر نمي دهد كه فيلم گرفتن از يك زنداني برهنه عملي زشت، مشمئز كننده، وحشتناك و غير انساني است.
انگار براي همه جريان عادي است. شرم همي مأموران من ريخته و اصلاً انگار نه انگار كه با يك انسان طرفند. اين صحنه عملاً بازسازي نمائي از باغ وحش هاي انساني رايج در اوائل قرن بيستم است كه چندان هم ناآگاهانه از آنان سر نمي زند.

*پاي والدين پسرك هم به پرونده باز مي شود

بقيه مأموران به كار بازجوئي و جمع آوري مدارك ادامه مي دهند. والدين پسر جواني كه خود را امپيايا سودري معرفي كرده است هم به اداري پليس احضار مي شوند و آنها هم تحت بازداشت قرار مي گيرند.
از آنجا كه آنها هم به ورود غير قانوني پسرشان به خاك فرانسه كمك كرده اند، بابت قاچاق مهاجرين غيرقانوني مقصر شناخته مي شوند. دست كم، پليس كه موضوع را به اين ترتيب برايشان تشريح مي كند.

*هيچ عمل خلاف قانوني صورت نگرفته است

پرونده در اختيار دادسرا قرار مي گيرد. قضات دادسرا بر خلاف نظر مأموران پليس به اين نتيجه مي رسند كه هيچ جرم جدي اي در اين پرونده به وقوع نپيوسته كه سزاوار صدور حكم اخراج از كشور يا زندان- حتي كوتاه مدت- باشد. در مورد پسر نوجواني كه خود را امپيايا سودري معرفي مي كند، نظر دادسرا اين است كه با توجه به مشكلات اداري سنگيني كه بر سر راه پيوستن اعضاي خانواده به يكديگر قرار داده شده، والدين وي هيچ راه ديگري براي آوردن او به فرانسه و نزد خود نداشته اند.
تمام اعضاي اين خانواده آزاد مي شوند هر چند كه بهرحال وضعيتشان بحراني است: پدر، مادر و پسر هر سه مبتلا به ويروس HIV هستند.
ايدز، اين ويروس لعنتي، هر سي آنان را به آرامي خواهد كشت. در كنگو به دليل فقدان امكانات بهداشتي، آنها از هيچ شانسي براي زنده ماندن برخوردار نبودند. اينجا در فرانسه مي توانند به كسب چند سال زندگي بيشتر اميد ببندند.
قضات در مورد متيو و آنتوانت هم هيچ عمل خلاف قانوني كشف نمي كنند. زن سياهپوست مي تواند لباس هايش را تنش كند. هردو آزادند.
همان شب به آمار پليس مرزي پنج چوب خط اضافه شد. چيزي كه مي توانند بعداً به آن بنازند.